Η Ελλάδα, δέκα χρόνια μετά τον ανεπανάληπτο άθλο της στο ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας, βρίσκεται στο κατώφλι των οκτώ καλύτερων ομάδων του πλανήτη, εδώ, στο παγκόσμιο της Βραζιλίας. Όλα αυτά, που σήμερα μας μοιάζουν κομμάτι της «γαλανόλευκης» καθημερινότητας, και η Εθνική μπορεί σε λίγες ώρες από τώρα, να τα μεγεθύνει κι άλλο, κάποτε – όχι και τόσο παλιά – θα μπορούσαν να μοιάζουν με ταινία επιστημονικής φαντασίας ενός ονειροπόλου σκηνοθέτη.

Γράφει από τη Βραζιλία, ο Δήμήτρης Κωτσέλης

Στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου, όσο κι αν ψάξει κανείς, δεν πρόκειται να βρει άλλη εθνική ομάδα στα επίπεδα προόδου που έχει διαγράψει η «γαλανόλευκη». Η Εθνική Ελλάδας προ της αλλαγής της νέας χιλιετίας, ήταν μία ομάδα απούσα από τις μεγάλες διοργανώσεις, χαμηλού επιπέδου και δίχως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά παιχνιδιού.

Σήμερα, λίγα μόλις χρόνια αργότερα, η Εθνική μας ομάδα, πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004, μπορεί να υπερηφανεύεται για την διαρκή παρουσία της στα κορυφαία ποδοσφαιρικά ραντεβού του κόσμου αλλά και της Γηραιάς Ηπείρου, βρήκε θέση στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης στο Euro 2012, ενώ βρίσκεται και ένα βήμα από την πρόκρισή της, στους «8» του Μουντιάλ.

Είναι κάτι το μοναδικό στα χρονικά, αυτό το ανυπέρβλητο κατόρθωμα της Εθνικής. Αυτή η ανέλιξη της ομάδας∙ μία αξεπέραστη μεταφορά από την αφάνεια στον αφρό του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού στερεώματος. Κι όμως συνηθίζουμε να το αγνοούμε πολλές φορές. Να ξεχνάμε από πού αρχίσαμε και που φτάσαμε. Και που ελπίζουμε πως μπορεί η επόμενη μέρα να μας φέρει.

Εδώ, στο Ρεσίφε, Έλληνες φίλαθλοι και Εθνική ομάδα, ζουν και αναπνέουν με την ελπίδα να δουν αυτό το όνειρο που κάποτε έμοιαζε απίθανο να πραγματοποιείται. Η είσοδος της Ελλάδας στα προημιτελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, και πόσο μάλλον στη Βραζιλία απέχει πλέον μόνο ενενήντα λεπτά.

Αποτελεί παράδειγμα για όλο το έθνος αυτή η Εθνική. Μία χούφτα ποδοσφαιριστές αποστράφηκαν τα αρνητικά της φυλής μας, έδιωξαν τη μιζέρια, το αίσθημα κατωτερότητας, τις διχόνοιες, έγιναν πραγματική ομάδα, αγωνίζονται με καρδιά και σε κάθε αγώνα καταθέτουν ψυχή. Μπορεί να μην είναι «μάγοι» της μπάλας, όμως καθένας από αυτούς μπορεί να βγάλει περισσότερο πάθος σε έναν αγώνα από όσο μία ολόκληρη ομάδα ακριβοπληρωμένων αστέρων μαζί.

Έμαθαν, τόσα χρόνια, στην αμφισβήτηση, εντός και εκτός συνόρων, συνήθισαν να απαντούν με πράξεις και όχι με υποσχέσεις, τα έβαλαν με ισχυρότερους αντιπάλους και νίκησαν. Και τώρα, από την παλαιότερη γενιά, στο νέο αίμα της ομάδας, η νοοτροπία του μαχητή μεταλαμπαδεύεται με τον καλύτερο τρόπο. Αυτά μπορούν να καταφέρουν οι Έλληνες. Ενωμένοι μοιάζουν ισχυρότεροι και από τον πιο ισχυρό και όντες διχασμένοι πιο αδύναμοι από όλους.

Το αν η εθνική υπερηφάνεια, μπορεί να συνδέεται με ποδοσφαιρικά και γενικά αθλητικά γεγονότα είναι δικαίωμα του καθενός και έγκειται στην ιδιοσυγκρασία του. Ωστόσο, πέρα από κάθε αμφιβολία, αυτή η ομάδα θα πρέπει να αποτελεί υπόδειγμα για όλους μας και να απολαμβάνει αν μη τι άλλο μία θέση στις καρδιές μας για όσα έχει πετύχει θυμίζοντάς μας ότι όλοι μαζί μπορούμε, σε κάθε έκφανση της ζωής μας.

Κοιτώντας το ρολόι μου, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την «Αρένα Περναμπούκο» στο Ρεσίφε, οι ώρες κυλούν αντίστροφα για τον μεγάλο αγώνα της Εθνικής. Για έναν αγώνα που μπορεί να συζητιέται για δεκαετίες ακόμα…  Ωστόσο, ανεξάρτητα από την έκβασή του, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν αλλάζει. Η Εθνική εκπλήσσει, και θα συνεχίσει να εκπλήσσει όλους εκείνους που επιμένουν να εθελοτυφλούν στο μεγαλείο της.

Για όλους τους υπόλοιπους, το ιστορικό ραντεβού κόντρα στην Κόστα Ρίκα, είναι μία τεράστια ευκαιρία για την ομάδα να ανέλθει ένα ακόμα σκαλί, στο πάνθεο της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Και για όλους εμάς, που θα έχουμε την τύχη να βρεθούμε στο γήπεδο του Ρεσίφε, παρακολουθώντας την ιστορία τη στιγμή που γράφεται, ένα πράγμα θα είναι από τώρα σίγουρο, πως αξίζει με τη λήξη του αγώνα: Ένα θερμό χειροκρότημα, μία υπόκλιση και ένα ειλικρινές «ευχαριστώ» σε αυτή την ομάδα που μας έμαθε πως είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου…

πηγη: protagon.gr