Σε μία αλληλουχία από χαμόσπιτα και ουρανοξύστες, οι δρόμοι του Νατάλ οδηγούν στην υπερσύγχρονη «Αρένα Ντας Ντούνας». Ακόμα και την ώρα του αγώνα τα έργα δεν είχαν ολοκληρωθεί πλήρως στον περιβάλλοντα χώρο. Σε κάποια πεζοδρόμια, το τσιμέντο ακόμα δεν είχε προλάβει να πήξει. Το γήπεδο άρχισε να γεμίζει από νωρίς. Το δυνατό ψιλόβροχο επανερχόταν μετά από συχνά διαστήματα παύσεων και κάπως έτσι φτάσαμε στην ώρα της πρώτης σέντρας του μεγάλου αγώνα.
Γράφει από το Νατάλ, ο Δημήτρης Κωτσέλης
Οι Έλληνες φίλαθλοι πήραν τις θέσεις τους στην μεγάλη τους πλειονότητα πίσω από το τέρμα που υπερασπιζόταν στο πρώτο ημίχρονο ο Καρνέζης. Υπήρχαν όμως και αρκετοί άλλοι, διάσπαρτοι στο γήπεδο. Οι Ιάπωνες ήταν πολλές χιλιάδες, αλλά με το γήπεδο να φτάνει τελικά σε επίπεδα πληρότητας άνω του 91%, οι Βραζιλιάνοι του Νατάλ ήταν η πλειονότητα. Το παιχνίδι αρχίζει ακριβώς στις 19:00 ώρα Βραζιλίας.
Η πρώτη προσπάθεια απειλής έρχεται από την ιαπωνική ομάδα. Λίγα λεπτά αργότερα απαντά και η Εθνική. Κάπου εκεί διαφαίνεται πως οι πολλές χιλιάδες των Βραζιλιάνων φιλάθλων θα υποστηρίξουν όποιον… επιτίθεται! Η ατμόσφαιρα γίνεται πιο θερμή.
Στο 27’ ο Κατσουράνης δέχεται την πρώτη κίτρινη. Το παιχνίδι δεν αποκτά ρυθμό και οι Βραζιλιάνοι θεατές… σκοτώνουν την ώρα τους με το περίφημο κύμα της κερκίδας. Οι Έλληνες από τη μεριά τους δίνουν ρυθμό, με το «Ελλάς-Ελλάς» να δονεί την ατμόσφαιρα του γηπέδου, υπό τους ήχους της τρομπέτας και του τυμπάνου. Κάποια στιγμή παρατηρώ τον Μανιάτη και τον Κατσουράνη να τα λένε στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Η γλώσσα του σώματος δείχνει συμφωνία στα λεγόμενα και ο ένας ενθαρρύνει τον άλλο. Την ώρα του μεγάλου αγώνα, όλες οι κόντρες για τις οποίες ξοδεύουμε τόνους μελανιού πάνε περίπατο.
Οι διεθνείς μάχονται από το πρώτο λεπτό. Οι Σάντος εμπιστεύθηκε κατά τα 9/11 τους ίδιους με την πρεμιέρα, με τους Μήτρογλου και Φετφατζίδη να είναι τα νέα πρόσωπα. Στο 34’ ο Μήτρογλου θα αντικατασταθεί λόγω τραυματισμού. Πρώτο μούδιασμα στην ελληνική κερκίδα. Δεύτερο και σημαντικότερο, λίγα λεπτά αργότερα όταν ο Κατσουράνης αποβάλλεται με δεύτερη κίτρινη. Ο Σάντος αναλαμβάνει δράση στην σκακιέρα. Είναι από τις λίγες φορές που τον βλέπω τόσο νευρικό. Αν η Ελλάδα ηττηθεί αυτό θα είναι και το προτελευταίο του παιχνίδι. Αντιλαμβάνεται ότι ίσως το τέλος είναι κοντά. Ρίχνει στη μάχη τον Καραγκούνη αντί του Φετφατζίδη. Αν πέσει, θα το κάνει – όπως ήρθαν τελικά τα πράγματα - με τους δικούς του «πολεμιστές». Με εκείνους που τον έκαναν επιτυχημένο αυτά τα τέσσερα χρόνια του στην Εθνική.
Το ημίχρονο κυλάει στο 0-0. Μία μεγάλη ευκαιρία του «Τόρο» μετά την αποβολή, αναπτερώνει τις ελπίδες τόσο των διεθνών όσο και της ελληνικής κερκίδας. Η αγωνία είναι μεγάλη στην ανάπαυλα. Σιγά-σιγά και οι πολυπληθείς Βραζιλιάνοι έχουν μπει στο… κόλπο της κρίσιμης αναμέτρησης. Πολλοί διαλέγουν να φωνάξουν για την Ιαπωνία, άλλοι προσπαθούν να μάθουν το «Ελλάς-Ελλάς» και γίνονται ένα με τις ελληνικές φωνές.
Στο δεύτερο μέρος οι Έλληνες παίκτες μπαίνουν ακόμα πιο δυναμικά. Η αποβολή φαίνεται πως τους έχει πεισμώσει κι άλλο. Επιχειρούν να μαρκάρουν σε όλο το γήπεδο, και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις αντεπιθέσεις. Ο «Κάρα» είναι ο φυσικός ηγέτης της ομάδας και ο εμψυχωτής του συνόλου. Από την άλλη μεριά, ο Τζακερόνι γνωρίζει ότι με πλεονέκτημα παίκτη πρέπει να «καθαρίσει» τον αγώνα. Η Ιαπωνία πιέζει, οι χιλιάδες οπαδοί της σπρώχνουν μαζικά την ομάδα, και οι Έλληνες αμύνονται παλικαρίσια. Τα λεπτά κυλούν σχεδόν βασανιστικά για την ελληνική ομάδα. Ο Σάντος φυσάει και ξεφυσάει. Σπάνια τον βλέπει κανείς να είναι σε τόσο αναμμένα κάρβουνα. Σε μία απόφαση του διαιτητή για πλάγιο άουτ(!) ορμάει στον επόπτη διαμαρτυρόμενος εν εξάλλω για την απόφασή του. Τα φάουλ γίνονται το ένα μετά το άλλο από τους διεθνείς και ο διαιτητής δεν το πολυσκέφτεται για να τα καταλογίσει. Σε δύο-τρεις φάσεις η Εθνική βλέπει το χάρο με τα μάτια της.
Όλοι ξέρουν ότι όπως έχουν έρθει τα πράγματα αρκεί και η ισοπαλία για να μείνουμε στο κόλπο της πρόκρισης. Στο 90’ η ελληνική τρομπέτα δίνει το ρυθμό για τον Εθνικό Ύμνο. Όλοι όρθιοι. Οι τελευταίες ρανίδες των δυνάμεων πρέπει να κατατεθούν τώρα. Οι Ιάπωνες αποδεικνύονται… μοτεράκια. Οι δικοί μας δείχνουν εξουθενωμένοι. Χαρακτηριστική η στιγμή δέκα λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα, όταν αντικαθίσταται ο Κονέ και δεν έχει καθόλου ανάσες. Στα τελευταία λεπτά ο Μανωλάς νιώθει τράβηγμα στο πόδι του. Κοιτάζει στον πάγκο. Τον κοιτάνε. Συνεχίζει. Αλλαγές δεν υπάρχουν. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα. Έληξε.
Η Εθνική δεν μπόρεσε να βρει δίχτυα στις ευκαιρίες που τις παρουσιάστηκαν και παραμένει δίχως γκολ σε Μουντιάλ εδώ και τρία παιχνίδια. Με τη λήξη του αγώνα οι διεθνείς κατευθύνονται στη μεριά των Ελλήνων φιλάθλων. Οι αντιδράσεις και των δύο πλευρών δεν παραπέμπουν σε ισόπαλο αποτέλεσμα. Κακά τα ψέματα, να αγωνίζεσαι σε τόσο υψηλό επίπεδο με δέκα παίκτες επί μία ώρα είναι μεγάλη υπόθεση. Η Ελλάδα καταφέρνει να μην ηττηθεί ξανά με παίκτη λιγότερο σε μεγάλη διοργάνωση, από την πρεμιέρα του Euro 2012, στη Βαρσοβία.
Μένει πλέον ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι μακριά από την πρόκριση, αν οι Κολομβιανοί μας κάνουν την… χάρη και δεν ηττηθούν από τους Ιάπωνες. Η λευκή ισοπαλία το βράδυ της Πέμπτης στο Νατάλ, με τον τρόπο που ήρθε, τονώνει σε μεγάλο βαθμό των ηθικό των Ελλήνων παικτών και τους δίνει ώθηση για να συνεχίσουν το ίδιο δυναμικά με τους Αφρικανούς. Το πάρτι της ελληνικής κερκίδας συνεχίζεται έξω από το γήπεδο. Το τύμπανο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και οι Βραζιλιάνοι παίρνουν μέρος στους χορούς. Οι Ιάπωνες κοιτούν σχεδόν αμήχανα. Διαφορετική κουλτούρα. Σε ένα γήπεδο συναντήθηκαν τρεις λαοί, από τα τρία μέρη του ορίζοντα δημιουργώντας μία λαοθάλασσα σαράντα χιλιάδων ανθρώπων. Μόνο το Μουντιάλ μπορεί να προσφέρει κάτι ανάλογο, με τέτοια ευκολία.
Η νύχτα έχει πέσει προ πολλού στο Νατάλ. Η ξεκούραση για τη δύσκολη συνέχεια είναι επιβεβλημένη. Η Εθνική ολοκληρώνει τις υποχρεώσεις της στη Φορταλέζα στις 24 του μήνα. Η συμπαράσταση των Ελλήνων φιλάθλων και εκεί είναι δεδομένη. Αν θεωρηθεί το ίδιο δεδομένη και η κατάθεση ψυχής από τους διεθνείς στον αγωνιστικό χώρο, τότε η πρόκριση δεν θα είναι πολύ μακριά…
πηγη: protagon.gr