Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να γράψω. Τούτη τη στιγμή, που χτυπώ τα πλήκτρα του πληκτρολογίου μου, δεν έχει περάσει παρά ελάχιστη ώρα από το τελευταίο χαμένο πέναλτι. Θα μου ήταν προτιμότερο να έχει καταλαγιάσει η ένταση των ιστορικών στιγμών, αλλά σε λίγες ώρες αναχωρεί το αεροπλάνο για την επιστροφή στην πατρίδα, και ο χρόνος δεν επιτρέπει πολυτέλειες αποστάσεων από το γεγονός.
Του Δημήτρη Κωτσέλη
Θα κάνω, λοιπόν, μια προσπάθεια να καταγράψω, με μια κάποια συντομία, όσα έζησα μέσα από το γήπεδο του Ρεσίφε, στον πιο συγκλονιστικό αγώνα της Εθνικής των τελευταίων χρόνων, αν όχι όλων των εποχών.
Οι Έλληνες φίλαθλοι συγκεντρώθηκαν από νωρίς στην «Αρένα Περναμπούκο». Η αγωνία για τον αγώνα ήταν εξαιρετικά μεγάλη. Άλλωστε δεν παίζεις κάθε μέρα στα νοκ-άουτ του Μουντιάλ! Όλοι ήξεραν ότι πρόκειται για ένα ιστορικό ραντεβού της «γαλανόλευκης», κανείς όμως δεν φανταζόταν ότι θα κυλήσει με τέτοιο δραματικό τρόπο…
Το παιχνίδι ξεκίνησε ισορροπημένα. Σε τέτοια φάση της διοργάνωσης, άλλωστε, οι ομάδες αποφεύγουν να ρισκάρουν από νωρίς. Σιγά-σιγά, η «γαλανόλευκη» προσπάθησε να πάρει πρωτοβουλίες, και αν και το πρώτο ημίχρονο έληξε δίχως τέρματα, η ευκαιρία του Σαλπιγγίδη λίγο πριν την ανάπαυλα, ξεσήκωσε τους Έλληνες που με τη φωνή τους αλλά και την τρομπέτα που δεν σταμάτησε λεπτό να ηχεί, έσπρωχναν την ομάδα από το πρώτο λεπτό.
Ωστόσο, τα σπουδαία για τον μεγάλο αγώνα στο Ρεσίφε, άρχισαν με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Μία μονάχα στιγμή σε δυο ώρες αγώνα, αδράνησε η ελληνική άμυνα και ο Ρουίζ δεν έχασε την ευκαιρία να σκοράρει. Η Κόστα Ρίκα παίρνει κεφάλι στο σκορ μόλις επτά λεπτά μετά την έναρξη του δευτέρου μέρους και η Ελλάδα πρέπει να απαντήσει στο γκολ, μέσα στα επόμενα περίπου σαράντα λεπτά, αν θέλει να κρατηθεί ζωντανή.
Η Ελληνική τρομπέτα δίνει το σύνθημα της αντεπίθεσης. Η Εθνική πρέπει να αρχίσει να ρισκάρει περισσότερο. Έξι λεπτά αργότερα, ο Σάντος περνάει στον αγώνα τον Μήτρογλου. Η πίεση εντείνεται. Οι Έλληνες κλείνουν τους Κοσταρικανούς στην άμυνά τους. Στο 66’ η αποβολή του Ντουάρτε, γεμίζει περισσότερη αυτοπεποίθηση τους διεθνείς μας. Στο 69’ ο Σάντος ρίχνει στο παιχνίδι και τον Γκέκα. Όλα για όλα.
Η ελληνική ομάδα εξαπολύει τη μία επίθεση μετά την άλλη. Όλοι οι Έλληνες παίκτες ανεξαιρέτως παίζουν με καρδιά. Το πλήθος παραληρεί. Σιγά-σιγά η «γαλανόλευκη» παίρνει με το μέρος της ένα κομμάτι της βραζιλιάνικης εξέδρας, καθώς όλοι βλέπουν την προσπάθεια που καταβάλει. Ο χρόνος κυλάει τώρα απελπιστικά γρήγορα.
Φτάνουμε στο ενενήντα. Η Εθνική επιτίθεται στη μεριά που κάθονται οι Έλληνες φίλαθλοι. Ο αγώνας με την Ακτή και το γκολ της Εθνικής στη λήξη του αγώνα έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό όλων. Η αγωνία χτυπάει κόκκινο. Άλλοι προσεύχονται, άλλοι φωνάζουν, άλλοι τραγουδούν, όλοι μαζί ένα σώμα. Τα δευτερόλεπτα κυλούν, ο «Γαλανόλευκος Φάρος» στην ελληνική κερκίδα εμψυχώνει όσο μπορεί τους παίκτες.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων έχουν αρχίσει να περνούν. Τελευταία γεμίσματα προς την περιοχή των αντιπάλων. Η μπάλα φτάνει στον Γκέκα, γυρίζει το σώμα του, σουτάρει, ο Νάβας αποκρούει ασταθώς, ο Παπασταθόπουλος είναι στην μικρή περιοχή, σουτάρει και η μπάλα είναι γκολ! Απίστευτο! Έγινε πάλι, με τον ίδιο τρόπο! Η Εθνική επιβιώνει, η Εθνική αντέχει και την ύστατη ώρα ισοφαρίζει.
Στην ελληνική κερκίδα επικρατεί πανικός. Οι κραυγές των Ελλήνων δονούν απ' άκρη σ' άκρη την «Αρένα Περναμπούκο».
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα ακόμα γκολ για την πρόκριση. Πιέζει για να το πετύχει πριν καν ολοκληρωθεί η κανονική διάρκεια, σε αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων. Οι Κοσταρικανοί πασχίζουν να συνέλθουν από το σοκ. Η κανονική διάρκεια εκπνέει και με μέγα πάθος ο Μανωλάς και ο Μανιάτης γυρνούν προς τη μεριά που κάθονται οι Έλληνες φίλαθλοι και τους ζητούν με μια χαρακτηριστική κίνηση των χεριών, να φωνάξουν κι άλλο για την ομάδα!
Στην παράταση, ο αγώνας συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο. Η ελληνική ομάδα στην επίθεση και οι αντίπαλοι παίζουν με τον δικό τους ηρωϊσμό για να αντέξουν με δέκα παίκτες. Η κόπωση της παράτασης είναι μεγάλη για όλους. Ο Καραγκούνης στα 37 του, αγωνίζεται λυσσασμένα. Ο Μανωλάς στην άμυνα καταπίνει κάθε απόπειρα, αντεπίθεσης των Κοσταρικανών, ο Χολέμπας, ο Λάζαρος, ο Τοροσίδης, πραγματοποιούν τις κούρσες τους ακόμα και μετά από δύο αγωνιστικές ώρες. Και οι έντεκα παίκτες της Εθνικής που βρίσκονται στο χορτάρι παίζουν με έναν στόχο: το δεύτερο γκολ που θα ισοδυναμεί με μία ιστορική και συνάμα ανεπανάληπτη πρόκριση! Κι αφού ο Μήτρογλου δεν σκοράρει στο 120΄ εξεπαφής, οι δύο ομάδες οδηγούνται στα πέναλτι. Ίσως η πρόκριση να χάθηκε στην παράταση για την ελληνική ομάδα.
Με τη λήξη του αγώνα, οι διεθνείς πέφτουν στο χορτάρι σα να έχουν ηττηθεί. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι δεν «καθάρισαν» τον αγώνα. Από την άλλη, οι Κοσταρικανοί πανηγυρίζουν που έμειναν ζωντανοί. Η ψυχολογία έχει μεμιάς αντιστραφεί. Η ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι, ως επιστέγασμα μιας ψυχοφθόρας αναμέτρησης αρχίζει με τον Καρνέζη να παίρνει θέση κάτω από τα δοκάρια, στη μεριά των Ελλήνων φιλάθλων.
Επί επτά διαδοχικές εκτελέσεις οι παίκτες των δύο ομάδων ευστοχούν. Στην όγδοη, ο Γκέκας βλέπει τον Νάβας να αποκρούει το δικό του. Η Κόστα Ρίκα σκοράρει και στο τέταρτο πέναλτι που εκτελεί και το όνειρο σβήνει οριστικά. Και σβήνει με τέτοιο τρόπο που σε πνίγει. Να λες «τους είχαμε» και να ‘ναι πέρα για πέρα αλήθεια! Να βλέπεις τα στατιστικά στα μάτριξ του γηπέδου, και να επιβεβαιώνεις ότι η Εθνική ήταν εξαιρετική και αναμφισβήτητα καλύτερη από την αντίπαλό της. Αυτοί οι αποκλεισμοί είναι που πονάνε περισσότερο…
Ο Γκέκας ξεσπάει σε κλάματα, οι υπόλοιποι διεθνείς προσπαθούν να τον παρηγορήσουν ενώ κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η πρόκριση αυτή έχει χαθεί. Στην ελληνική κερκίδα σιγή. Σιγή για αρκετά λεπτά. Η τρομπέτα θα δώσει και πάλι το σύνθημα για την αποθέωση της ομάδας. Οι διεθνείς θα έρθουν έπειτα στην ελληνική κερκίδα. Τα βλέμματα μαρτυρούν μια τρομερή απογοήτευση. Οι μεν χειροκροτούν τους δε. Το ταξίδι τελείωσε…
Η Εθνική έπεσε, αλλά με ψηλά το κεφάλι. Φεύγει υπερήφανη από τη Βραζιλία για όσα πέτυχε. Την ίδια ώρα, υπερδυνάμεις του αθλήματος όπως η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Αγγλία, η Ισπανία είδαν την πλάτη της «γαλανόλευκης» αποχωρώντας από τη φάση των ομίλων. Η επιτυχία στη Βραζιλία ήταν μεγάλη. Η απογοήτευση όμως για τη χαμένη ευκαιρία να βρεθούμε στα προημιτελικά ακόμα μεγαλύτερη.
Μα όταν περάσει λίγο ο καιρός, όταν η ένταση, η απογοήτευση, το γαμώτο της στιγμής κοπάσουν, θα μείνουν πίσω μόνο εκείνα τα μεγάλα και τα σπουδαία που ζήσαμε δίπλα στην Εθνική. Και ήταν πολλά και αξέχαστα… Ένα τεράστιο μπράβο στην Εθνική που πέτυχε, ενώ ελάχιστοι την πίστευαν. Μπράβο, σε κάθε έναν από τους παίκτες ξεχωριστά. Αξίζανε την πρόκριση και μια θέση στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου. Τη χάσανε, μα κερδίσανε μια άλλη θέση. Αυτή στην καρδιά όλων των Ελλήνων…
πηγη: protagon.gr