Τα σταυρωτά δάχτυλα του Σαλπιγγίδη λίγο πριν το πέναλτι, το πανδαιμόνιο στους πανηγυρισμούς της ελληνικής κερκίδας, η λαχτάρα του Καραγκούνη να αγωνιστεί μέχρι το τελευταίο λεπτό, η λατρεία των Βραζιλιάνων για τον Ντρογκμπά, τα μαντάτα από τον αγώνα της Ιαπωνίας και όλες εκείνες οι μικρές και οι μεγάλες εικόνες που συνέθεσαν τον σπουδαιότερο πίνακα ποδοσφαιρικών συναισθημάτων που μπορεί να νιώσει ένας Έλληνας σε ένα Μουντιάλ, και είχα την τύχει να το ζήσω μέσα στο γήπεδο της Φορταλέζα.
Του Δημήτρη Κωτσέλη
Είναι από εκείνους τους αγώνες που θα έχεις να θυμάσαι όχι για τα επόμενα χρόνια, αλλά για τις επόμενες δεκαετίες. Που με το πέρασμα του χρόνου θα περνάει από γενιά σε γενιά∙ η πρώτη πρόκριση όλων των εποχών της Εθνικής μας ομάδας στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η πρώτη πρόκριση, που έμελλε να έρθει με τον πλέον ανατρεπτικό τρόπο.
Ωστόσο, παρά την τελική έκβαση τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά από νωρίς. Πριν καν ολοκληρωθεί το μισάωρο του αγώνα, ο Σάντος είχε προλάβει να δει τους Κονέ και Καρνέζη να αποχωρούν με πρόβλημα τραυματισμού. Την ίδια ώρα, στο γήπεδο όπου είχε κατακλυστεί από Βραζιλιάνους, δημιουργείτο η αίσθηση ότι παίζουμε… εκτός έδρας μιας και οι ντόπιοι υποστήριζαν μαζικά την Ακτή Ελεφαντοστού. Ειδικά σε κάθε άγγιγμα της μπάλας από τον Ντρογκμπά, οι δεκάδες χιλιάδες Βραζιλιάνοι της κερκίδας ξεσπούσαν σε επευφημίες.
Ο Καραγκούνης στο χώρο του κέντρου προσπαθούσε να κατευθύνει τόσο την ανάπτυξη της Εθνικής όσο και το ηθικό της ομάδας, παρά την ατυχία των αλλαγών στο ξεκίνημα. Η Εθνική στεκόταν καλά στον αγώνα, και οι εκατοντάδες Έλληνες φίλαθλοι που βρέθηκαν στο «Καστελάο» λίγο έλλειψε να πανηγυρίσουν το πρώτο ελληνικό γκολ στο Μουντιάλ, στη βολίδα του Χολέμπας που τράνταξε το δοκάρι. Το γκολ δεν άργησε να έρθει, όπως ακριβώς στον αγώνα της Ελλάδας με τη Ρωσία το 2012, όταν το σκορ άνοιξε λίγα πριν τη λήξη του ημιχρόνου. Σκόρερ ήταν αυτή τη φορά ο Σάμαρης που άλλαξε ωραία τη μπάλα με τον Σαμαρά και προκάλεσε ντελίριο στην «γαλανόλευκη» κερκίδα πετυχαίνοντας το πρώτο του γκολ με το εθνόσημο.
Στο ημίχρονο, τα νέα του αγώνα της Ιαπωνίας με την Κολομβία άρχισαν να διαδίδονται με μεγάλη ταχύτητα. Το ισόπαλο 1-1, έδινε για την ώρα την πρόκριση στην Ελλάδα. Η Εθνική βγαίνει στο δεύτερο ημίχρονο αποφασισμένη να αντέξει στην εντατικότερη πίεση που δέχεται με την πρώτη σέντρα μετά την ανάπαυλα. Οι Αφρικανοί προσπαθούν να κλείσουν στα καρέ της την Εθνική, αλλά η άμυνα αντέχει, την ώρα που μερικές αντεπιθέσεις φέρνουν την Ελλάδα κοντά σε δεύτερο γκολ. Η ελληνική κερκίδα υπό την καθοδήγηση του «Γαλανόλευκου Φάρου» παραληρεί και σπρώχνει την ομάδα.
Στο 74ο λεπτό, και ενώ η Κολομβία δείχνει να «κλειδώνει» τη νίκη στον άλλο αγώνα, η Ελλάδα δέχεται την ισοφάριση. Δεκάδες χιλιάδες Βραζιλιάνων πανηγυρίζουν ενώ η ελληνική κερκίδα «παγώνει». Ο Σάντος βλέπει πως βρίσκεται μόλις ένα εικοσάλεπτο πριν το τελευταίο του παιχνίδι με την Εθνική. Ρίχνει στη μάχη ως τελευταίο του χαρτί τον Γκέκα, τέσσερα λεπτά μετά το γκολ της ισοφάρισης. Ο Καραγκούνης περνάει έξω και η αντίδρασή του όταν βλέπει τον αριθμό της φανέλας του στον πίνακα αλλαγών δείχνει πόσο θα ήθελε να αγωνιστεί μέχρι το τελευταίο λεπτό…
Όλοι, ένας προς έναν, οι διεθνείς παίζουν με αυτοθυσία στις φάσεις. Τρέχουν και μαρκάρουν σε κάθε γωνιά του γηπέδου και δείχνουν παρά τη… μαχαιριά να συνεχίζουν την ελπίδα. Ο χρόνος κυλάει εναντίον της Εθνικής. Η Κολομβία την ίδια ώρα κάνει περίπατο με την Ιαπωνία. Η Ελλάδα θέλει ένα γκολ για να βρεθεί στους «16». Στο 80ο λεπτό ακούγεται για πρώτη φορά η ελληνική τρομπέτα που καταφέρνει να κάμψει τις αντιστάσεις της FIFA που την απαγόρευε. Οι Αφρικανοί οπισθοχωρούν και η ελληνική ομάδα εξαπολύει τις τελευταίες επιθέσεις της. Μπαίνουμε στις καθυστερήσεις και το γκολ δεν λέει να έρθει.
Πολλοί Βραζιλιάνοι αρχίζουν να αποχωρούν από τις θέσεις τους. Η Εθνική επιτίθεται από τη μεριά που κάθεται η μεγαλύτερη μερίδα των Ελλήνων φιλάθλων. Δευτερόλεπτα πριν την εκπνοή του αγώνα ο Σαμαράς θα πέσει εντός της μεγάλης περιοχής. Ο διαιτητής δείχνει τη βούλα του πέναλτι. Είναι αυτά τα λιγοστά δευτερόλεπτα που περνάνε μέχρι όλοι να συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί. Ο Σαμαράς παίρνει στα χέρια του τη μπάλα. Ο Σαλπιγγίδης σταυρώνει τα δικά του και κοιτάζει προς τον ουρανό. Ο Σαμαράς διαλέγει τη δεξιά γωνιά. Τη δεξιά διαλέγει και ο τερματοφύλακας της Ακτής. Πολλοί Έλληνες στην κερκίδα δεν αντέχουν την αγωνία της στιγμής και δεν κοιτούν. Η μπάλα είναι γκολ. Η ιαχή του «γκολ» θα συνεχίσει να δονεί την ατμόσφαιρα της Φορταλέζα στο στάδιο, αρκετά λεπτά μετά την επίτευξή του.
Το τι ακολούθησε του πέναλτι είναι δύσκολο να περιγραφεί. Ο τερματοφύλακας της Ακτής παραμένει πεσμένος στο έδαφος πολλά λεπτά μετά το τέλος του αγώνα. Ο Σαμαράς πηγαίνει να τον παρηγορήσει. Το σοκ για τους Αφρικανούς είναι μεγάλο. Το δέος των Ελλήνων για την Εθνική τους ακόμα μεγαλύτερο. Η γιορτή έχει αρχίσει. Το τύμπανο βαράει δυνατά θαρρείς και από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει. Η Ελλάδα είναι στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Δεν είναι η Αγγλία. Δεν είναι η Ισπανία. Δεν είναι η Ιταλία. Η Ελλάδα είναι για πρώτη φορά στους «16» με γκολ στις καθυστερήσεις. Ανεπανάληπτο, μοναδικό αξέχαστο…
πηγη: protagon.gr