Συνήθως, όταν προσπαθείς να μετρήσεις τα κουκιά της πρόκρισης, ακόμα και σε έναν όμιλο τριών αγωνιστικών, κάποιος αστάθμητος παράγοντας θα σου χαλάσει το άθροισμα. Ωστόσο, κάτι η ιστορία της Εθνικής μας ομάδας στις μεγάλες διοργανώσεις, κάτι η στατιστική, συνυπολογιζόμενα με το πρόγραμμα των αγώνων, μας δίνουν έναν καλό προσανατολισμό για το πού θα πρέπει να κινηθεί η ομάδα του Σάντος ώστε να πανηγυρίσει και στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Του Δημήτρη Κωτσέλη
Τέσσερα Euro (1980, 2004, 2008 και 2012), δύο Παγκόσμιο Κύπελλα (1994 και 2010) και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών (2005) είναι οι συνολικά επτά τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων που έχει λάβει μέρος η Εθνική μας, σε άλλες με επιτυχία και σε άλλες όχι. Το θέμα είναι ότι αυτή της η ιστορία στα κύπελλα, μας υποδεικνύει μέσες-άκρες τι μπορεί να κάνει και τι πρέπει να περιμένει.
Κοινός παράγοντας όλων των συμμετοχών της είναι ότι πρώτον δεν έχει τερματίσει ποτέ αήττητη έναν όμιλο (ακόμα και στο έπος της Πορτογαλίας, είδαμε και πάθαμε να προκριθούμε, με την ήττα από τη Ρωσία στην τελευταία αγωνιστική) και δεύτερον και σημαντικότερον, όσες φορές έχει χάσει στο πρώτο παιχνίδι (τις πέντε από τις επτά δηλαδή) εν τέλει αποκλείστηκε. Στις άλλες δύο, όπου τη μία φορά νίκησε την Πορτογαλία (2004) και την άλλη έφερε ισοπαλία με την Πολωνία (2012) - - αμφότερες ήταν διοργανώτριες - κατάφερε να περάσει στην επόμενη φάση. Πώς μεταφράζονται όλα αυτά στο σήμερα;
Καταρχάς, επιμένω, ότι είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση της Εθνικής στη Βραζιλία να μην ηττηθεί στο πρώτο παιχνίδι από την Κολομβία. Όσο κι αν λογίζονται ως φαβορί οι Λατινοαμερικάνοι, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να τους κοντράρει. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι 9 στις 10 ομάδες σε όλη την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων που έχασαν το πρώτο παιχνίδι αποκλείστηκαν, όπως υπαγορεύει η στατιστική των αγώνων. Η Κολομβία των μεγάλων αστέρων και της σπουδαίας ομάδας διαθέτει τις δικές της «Αχίλλειες πτέρνες», με τη γερασμένη της άμυνα να είναι μία από αυτές.
Σε περίπτωση που δεν καταφέρουμε να φύγουμε από το Μπέλο Οριζόντε με ένα καλό αποτέλεσμα, στις 14 του Ιουνίου, τότε είναι σίγουρο πως θα χρειαστούμε μία ή και δύο νίκες στα επόμενα παιχνίδια με την Ιαπωνία και την Ακτή Ελεφαντοστού, ενώ δεν αποκλείεται να αναζητούμε την τύχη μας και σε συνδυασμούς αποτελεσμάτων. Για αυτό λοιπόν, θα πρέπει να αρχίσουμε δυναμικά και αποφασιστικά στη διοργάνωση κόντρα στην Κολομβία (η οποία αξιοσημείωτο είναι ότι διαθέτει μια από τις χειρότερες παραδόσεις ομάδων της Νότιας Αμερικής σε Παγκόσμια Κύπελλα), και να διεκδικήσουμε με εχέγγυο την πρεμιέρα μία ανάλογη συνέχεια.
Τις επόμενες ημέρες, θα συζητήσουμε εκτενέστερα την επικείμενη σπουδαία αναμέτρηση με την Κολομβία, ενώ θα έχουμε και τις πρώτες εκτιμήσεις για την κατάσταση στην οποία θα βρίσκεται και ο μεγάλος αστέρας της Κολομβίας, Φαλκάο, ο οποίος είχε εγχειριστεί πριν λίγους μήνες και δίνει αγώνα δρόμου για να προλάβει τη διοργάνωση…
Τα κλειδιά, λοιπόν, της πρόκρισης για την Εθνική μας ομάδα προκύπτουν από τις παρελθοντικές της συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις καθώς πάντοτε η ήττα στην πρεμιέρα αποδεικνυόταν καθοριστική, τόσο βαθμολογικά, όσο και ψυχολογικά. Εξάλλου, η πρόκριση πλέον πρέπει να είναι (και είναι) ο μεγάλος στόχος για την Εθνική, η οποία μετά και τη διοργάνωση του 2010 στη Νότια Αφρική με τα πρώτα της γκολ, τους πρώτους βαθμούς και την πρώτη νίκη, ξόρκισε για τα καλά το φάντασμα του «USA ‘94», και πλέον το επόμενο βήμα δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή στη φάση των «16».
Κι αν αυτό επιτευχθεί, η Εθνική θα διασταυρωθεί με τον όμιλο-θανάτου Αγγλίας, Ιταλίας, Ουρουγουάης, τον οποίο συμπληρώνει η Κόστα Ρίκα. Ο δρόμος μοιάζει σχεδόν να… φράζει εκεί, αλλά τίποτα πια δεν είναι ακατόρθωτο για αυτή την Εθνική...
Πηγή: protagon.gr