Καλοκαίρι. Το ρολόι στο Εθνικό στάδιο της Πολωνίας μοιάζει κολλημένο. Το κρατάμε. Λίγα λεπτά ακόμα, το κρατάμε. Όλη η κερκίδα μια φωνή, όλη η ομάδα μια γροθιά. Λισαβόνα. Πόσο ακόμα; Σφύρα το! Γράφουμε ιστορία. Η κούπα, εκεί, μας περιμένει. Περιμένει τον αρχηγό. Αφρική. Το γυρίσαμε! Είμαστε ακόμα ζωντανοί, λήξ’το! Ιστορική ανατροπή, η πρώτη νίκη σε Παγκόσμιο Κύπελλο είναι κοντά. Πόσα λεπτά θέλει ακόμα; Κωνσταντινούπολη. Η μία ευκαιρία μετά την άλλη, μεγάλο γκολ. Κοντά στο αξεπέραστο «διπλό». Αντίστροφη μέτρηση για την δεύτερη διαδοχή πρόκριση σε Euro. Πόσο θέλει ακόμα;
Του Δημήτρη Κωτσέλη
Έληξε, έληξε! Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης! Η Εθνική γράφει ιστορία νικώντας μέσα στην Πόλη, και στριμώχνεται πάλι στην ελιτ της Ευρώπης! Ήρθε το γκολ και η νίκη στο Μουντιάλ, η «γαλανόλευκη» κατόρθωσε το μέχρι πρότινος ακατόρθωτο. 2012. Η Εθνική ζει, και κόντρα σε όλους και σε όλα προκρίνεται στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου, στο Euro στα γήπεδα της Πολωνίας. Το σφύριξε! Το γκολ του παθιασμένου αρχηγού μας στέλνει στους επτά ουρανούς. Η Βαρσοβία δεν κοιμήθηκε ποτέ, η νύχτα ήταν μεγάλη. Γράψαμε ιστορία!
Είναι αυτές – κι άλλες πολλές - οι στιγμές που και να θες δεν πρόκειται να ξεθωριάσουν στο χρονοντούλαπο της μνήμης. Είναι χαραγμένες πια στο υποσυνείδητο της μνήμης, και έρχεται κι ο χρόνος με το βερνίκι της ωραιοποίησης του παρελθόντος και όλα μοιάζουν, μα και ήταν, μαγικά! Αυτό το ρολόι, να μετράει αντίστροφα για αυτή, και την άλλη και την επόμενη, χρυσή σελίδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου της χώρας μας. Και τώρα, πάλι αντίστροφα μετρά για τη μεγάλη γιορτή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, στη χώρα όπου λατρεύεται το άθλημα σαν πραγματικός θεός.
Μα ας μείνει το χρονόμετρο και πάλι κολλημένο, ας μην μας πάει στο τέλος του ονείρου ακόμα. Ας το απολαύσουμε αυτό το νέο ταξίδι τώρα που αρχίζει, με τελικό προορισμό τη Νότια Αμερική. Να βιώσουμε μία μία και πάλι όλες τις χαρές. Τα φοβερά γκολ, τις απίθανες νίκες, τη συγκίνηση του αναπάντεχου, τα δάκρια της ευτυχίας, το μεγαλείο του ομαδικού πνεύματος. Ας κρατήσουμε αυτές τις μικρές στιγμές που μας θυμίζουν πόσα μπορούμε να πετύχουμε ενωμένοι. Ας τις κρατήσουμε γιατί πάντα ήταν λίγες. Πάντα λίγες θα ‘ναι, ας τις κρατήσουμε…
Τι μπορεί να μας επιφυλάσσει το μέλλον; Κανείς δεν ξέρει, και επειδή συμβόλαιο με την επιτυχία δεν συνάπτει κανείς, να θυμόμαστε πως και στα δύσκολα οι μεγάλες αγάπες δεν σβήνουν. Άλλωστε, δεν είναι μόνο μέσα από τις χαρές οι τεράστιες στιγμές που μένουν για πάντα στις μνήμες μας. Η Εθνική όλων των Ελλήνων παίρνει θέση στην αφετηρία των προκριματικών του Μουντιάλ και οφείλουμε όλοι να την στηρίξουμε για να μας ανταποδώσει κι αυτή με την αγάπη της. Να μας κάνει να φωνάξουμε και πάλι δυνατά, να ξεχάσουμε την καθημερινότητα μας, να συζητάμε για την ομάδα με πάθος ακόμα και με αυτούς που δεν ξέρουν αν η μπάλα είναι στρογγυλή η τετράγωνη, στιγμές ανεπανάληπτες που κάθε δύο καλοκαίρια πλέον έχουν γίνει συνήθεια!
Από τη βαλτική λοιπόν θα αρχίσει αυτό το μακρινό ταξίδι. Δίχως τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, η Εθνική θα παλέψει να αναδειχτεί και πάλι με το σπαθί της ως όαση στην μίζερη ποδοσφαιρική μας κοινωνία. Κι όταν της γυρίζουμε την πλάτη, ας θυμηθούμε – ο καθένας ό,τι έχει να θυμάται – έστω μία από τις δεκάδες ξεχωριστές στιγμές που μας χάρισε και συνεχίζει να μας χαρίζει απλόχερα. Μόνο τότε θα καταλάβουμε το μεγαλείο αυτής της ομάδας κρυμμένο πίσω από συναισθήματα και εικόνες.
Η Βραζιλία, λοιπόν, δεν μπορεί να περιμένει, μα ας κάνουμε λίγη υπομονή και ας ρουφήξουμε την κάθε στιγμή που έπεται στο μνημονικό σφουγγάρι του εγκεφάλου μας. Ένα-ένα τα παιχνίδια ας τα ζήσουμε όπως τους αξίζει, αρχής γενομένης από τη Ρίγα κι έπειτα, εντός των τειχών ραντεβού με τη Λιθουανία. Ο προορισμός είναι μαγικός, μα και το ταξίδι έχει τη δική του γλύκα. Κάτι, θα ήξερε λοιπόν και ο Καβάφης: «Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν»…